En dan ben je ziek...
Waar het aan ligt, daar kan je wel een boom over opzetten maar het lijkt erop dat het aantal chronische ziekten/ zieken toe neemt.
Evenals het aantal mensen dat te kampen heeft met voortdurende tot zeer ernstige vermoeidheid en/ of ( ernstige) pijn.
Veel mensen weten niet precies wat ze hebben en worden van de ene specialist naar de andere gestuurd of je zou kunnen zeggen, ze worden van het kastje naar de muur gestuurd, als het gaat om herkenning/ erkenning van de klachten en een diagnose.
(In dit stuk gaat het niet over degenen die lijden onder hypochondrie, namelijk de voortdurende angst voor ziekten. Dat is ook een serieus probleem maar in veel gevallen onderkent men dit zelf . Daar is ook hulp bij nodig en mogelijk).
Is het nog niet helemaal duidelijk wat de oorzaak van de klachten is dan wordt er al snel verwezen naar de ruimte tussen de oren.
Zelden hoor je een arts vragen bij klachten die psychisch lijken: zou er wellicht ook een lichamelijke oorzaak kunnen zijn?
Terwijl het schering en inslag is, dat artsen die niet weten wat het is, beginnen over spanning en stress, hyperventilatie, angststoornissen en depressie. Zelfs wanneer de patiënt het helemaal niet herkent en dat ook zegt blijven ze dat nogal eens volhouden.
Niemand zal ze er op aankijken als ze niet alles weten.
Artsen zijn ook maar mensen.
Maar het is wel jammer dat ze soms niet gewoon zeggen: “ ik weet het niet”.
In die zin had ik ooit een hele goede internist die na een heel aantal onderzoeken zei: “ ik weet nog niet wat er aan de hand is maar dat er iets mis is, is mij duidelijk. Waarschijnlijk weet je binnen 5 jaar de oorzaak van je problemen. Blijf zoeken en ik blijf meedenken”.
Toen de arts die mij doorgestuurd had aan hem vroeg: “ als er niets te vinden is zou het dan geen stress kunnen zijn?”, gaf hij aan dat niets daar op wees. Wat verfrissend!
Een arts die toegeeft het (nog) niet te weten.
Hij heeft overigens gelijk gekregen want ik ben er achter gekomen.
Door mijn eigen zoektocht in de medische wereld vanwege de behoorlijk heftige klachten waar ik geen kant mee uit kon en die me behoorlijk tegen hielden om normaal te functioneren, het onbegrip vaak en de verkeerde diagnoses ben ik me ook met die doelgroep bezig gaan houden.
Wat hoor je dan een ellende!
Mensen die bijna niets meer kunnen, altijd extreem vermoeid zijn en soms ook nog veel pijn lijden. Hele jonge mensen soms die zoveel klachten hebben dat ze alleen nog maar in een donkere kamer kunnen liggen en alleen vloeibaar eten tot zich kunnen nemen, maar die door de artsen doorverwezen worden naar de psychiater. Ouders die verder zoeken maar wel met de handen in het haar zitten. Zoveel onbegrip en zoveel emoties van machteloosheid tot boosheid.
Tot er eindelijk eens een keer arts verder kijkt dan zijn neus lang is en ontdekt wat er aan de hand is. Wat een verademing!
Helaas komt die verademing lang niet altijd.
Dat hoor ik helaas nog maar al te vaak in gesprekken.
En als het komt, dat je wel een diagnose krijgt, na tientallen jaren soms, volgt er na de opluchting, de erkenning en de hulp, ook eenrouwperiode.
Boosheid omdat men je nooit serieus nam. Dat je meestal al van alles gedaan of geslikt hebt zonder enig resultaat.
Dat je jezelf stempels op hebt laten leggen.
Het hokje waarin je gestopt werd en dat je getekend heeft.
Het verdriet en de machteloosheid.
Zoveel emoties door elkaar dat het soms echt moeilijk te hanteren is. De een is verbitterd de ander gelaten, niet zelden heeft iemand kalmerende middelen doordat het zoveel stress gegeven heeft.
Juist vanuit mijn eigen ervaring in die zoektocht en ook vanuit de ervaring van een aantal mensen dicht bij mij kan ik enorm mee
voelenin dit soort problematieken.
Ook als je nog midden in het proces zit, van onderzoeken, waar steeds uitkomt dat je niets zou hebben ( het beruchte zinnetje met blijde toon: “u bent kerngezond!” terwijl je je zo ziek als een hond voelt) zodat je niet eens meer weet naar welke arts je toe zou moeten en je wanhopig bent, kan ik
zeker iets voor je doen.
Van begrip tonen tot samen zoeken naar wegen die je nog zou kunnen bewandelen.
Weet dat geen arts kan zeggen hoe jij je voelt dan jijzelf.
Als je niet met respect behandeld wordt of als er al van uitgegaan wordt dat het tussen je oren zit, besef dat jij de enige bent die werkelijk weet wat het is om je zo te voelen. De enige ook die wel of niet een klik voelt met het feit dat het psychisch zou zijn.
Ik ben van mening dat veel artsen en hulpverleners klachten en symptomen maar al te snel gooien op de hoop van psychische problemen, waardoor niet verder gezocht hoeft te worden dan een pilletje hier en een pilletje daar. Antidepressiva, kalmeringsmiddelen, enz.
Deze doelgroep heeft echt zo mijn hart.
Evenals degenen die wel een diagnose hebben gekregen maar doordat het iets is wat je aan de buitenkant niet ziet, tegen veel onbegrip aan lopen. Chronisch zieken, chronisch vermoeide mensen.
En dan heb ik het niet eens alleen over volwassenen. Er zijn schrijnende verhalen van kinderen, van tieners en jongeren.
Omdat ik in mijn werk heel vaak met mensen te maken krijg die te kampen hebben met (erge) pijn en dat van dichtbij ook goed ken, ben ik me aan het bekwamen tot APS pijntherapeut. (zie ook onder APS)
Het apparaat werkt niet alleen heel goed tegen pijn en vermoeidheid maar stimuleert het lichaam om beter te functioneren en zorgt
voor meer energie.
Het is erg beproefd gebleken bijvoorbeeld bij MS (wat mijn jongste dochter heeft) en bij auto immuun ziekten.
In Engeland zijn er geweldige resultaten mee behaald bij MS patiënten die tengevolge van deze behandeling uit hun rolstoel kwamen.
Ik heb me er lange tijd in verdiept en ben dit gaan doen, om degenen die met dit soort klachten in mijn praktijk komen niet alleen emotioneel te kunnen helpen, maar ook praktisch, medisch te kunnen behandelen, als ze dat willen.
Als je ziek bent, als je pijn hebt, als je tegen veel onbegrip aanloopt, dan wil ik tegen je zeggen:
Hou vol! Ga door! Je bent hier niet alleen in!
Je bent niet zwak maar je bent juist heel erg dapper.
Kom voor jezelf op!
En als het je niet meer lukt, of als je gewoon geen energie meer hebt om iets te doen, als je de hoop verloren bent, blijf er niet alleen
mee rondlopen, zoek hulp.
Soms heb je even iemand nodig om je te helpen door deze periode heen te gaan.
Je bent het meer dan waard!
—————————-❤————————-
*Vanaf eind juni 2020 zal ik hiervoor ook de registratie krijgen waardoor veel ziektekostenverzekeringen dit vergoeden.